Ja i Ty, razem, a jednak osobno,
połączeni ścieżkami, choć różni los.
Rozłąka, choć łączy nas wspólnie,
energia piękności, kwiat, co kwitnie w mroku.
Ty – siła, droga, przewodnik przez światy,
Ja – pieśń istnienia, śpiewam o swej wartości.
Nie było mnie dla siebie, dla Ciebie też nie,
Patrzyłam na innych, teraz wiem-to nie dla mnie.
Oddaję Ci to, co Twoje, przyjmuję, co moje,
wartość swoją poznaję, wdzięk w pełni widzę.
Już się nie boję, mogę zaufać sobie,
moja droga znana, w sercu spokój osiada.
Wprawdzie życia zagubieni, lecz z sobą połączeni,
nasze spojrzenia szerokie, głębokie, uznające.
Piękno dwojga serc, które się w sobie zatapia,
ona-lekka niczym piórko, unosi się w powietrzu.
On-pełen podziwu, otwiera serce i ramiona,
w blasku księżyca razem tańczą,
jego siła, lekkość ją unosi,
w harmonii, otwierającej nowe światy przed nami.
Jako dziecko na ojca czekała,
kobieta na partnera czeka w oddali,
połączeni tym, co trudne, nieznane,
lecz dziś to nieznane staje się naszym połączeniem.
Ona czuła niewidzialność, sama radziła sobie,
stała się silna, niezależna, całkiem sama.
Teraz inaczej patrzy, widzi piękno potencjału,
w każdym sercu, każdej duszy, która pragnie być kochana.
Rozkwitła jak kwiat na wiosnę, pełna siły i wiary,
przyszłości się nie boi, nie czuje się osamotniona.
W każdym spotkaniu, w każdym spojrzeniu,
znajduje iskrę, która może zapalić ogień.
Dziś rozumie, że każde serce ma swoją historię,
każda dusza własną podróż, pełną tęsknot i nadziei.
Między rozłąką a połączeniami tkwi prawda naszych istnień,
że teraz już, naprawdę jesteśmy gotowi.
Energia piękności, kwiat rozkwitający w mroku,
uzdrowiona energia, Ja i Ty na swoim miejscu,
ona boginią piękności, on królem pałacu,
ona patrzy, jak jej róża w ogrodzie rozkwita,
on kształtuje wejście do ich świątyni.
Kliknij w ten link, tutaj masz więcej inspiracji;
Wewnątrz na Zewnątrz
