Emocja moja wyczuwalna w ciele,
woła mnie o poranku.
Słońce rozświetla piękno poranka,
a emocja zasłania jego blask.
Jestem tutaj, spoglądam na Ciebie,
zanurzam się w Tobie, czuję Twój oddech.
Słyszę Twoje wołanie, patrzę głębiej.
O czym przypominasz? Sięgasz swoich korzeni,
rozświetlasz swoje miejsce, ujrzałam Ciebie.
Oddycham głęboko, wróciły wspomnienia
odczute w ciele na nowo.
Oddycham głębiej, by znalazła ujście z ciała,
stłumiona, schowana była głęboko.
Zakryta, zasypana, noszona w ciele,
jestem w chwili obecnej, w ciszy.
Usłyszałam jej krzyk, otuliłam, zobaczyłam.
Wtedy nie mogło być inaczej,
dziś słońce rozgrzewa to miejsce,
rozświetla drogę ujścia,
rozpuszcza się i już nie musi krzyczeć,
by usłyszeć jej wołanie.
Gdy echo wewnętrznej burzy stygnie,
przestrzeń otwiera się na nowe możliwości.
Każdy promień słońca, nowa nadzieja,
każda łza, która spada, oczyszcza, uzdrawia.
W tej podróży przez głębię uczuć
znajduję spokój w akceptacji.
Niechaj każde doświadczenie, każdy ból
nauczy mnie większej mocy i miłości.
Uczę się rozpoznawać, gdy serce mówi głośniej,
kiedy to, co ukryte, domaga się uwagi.
Niech każdy głęboki oddech przynosi ulgę,
a uzdrowione rany otwierają drogę do przebaczenia.
Tak, jestem tutaj, świadoma, gotowa
na przemianę, którą niesie życie.
Przyjmuję każdą emocję jako przewodnika,
który prowadzi mnie przez ciemności do światła.
Zapraszam, kliknij tutaj możesz przeczytać inne moje wiersze;
Wewnątrz na Zewnątrz
