Kocham w sobie te piękne części,
I te, które wołają o pomoc nieme.
Wzorce, przekonania, schematy —
Nawyki zakorzenione, jak zacięta płyta grająca temat.
Od tych części uciekamy,
Stają się cieniem, co nas goni.
Ramy rzeczywistości, które nas kształtują,
Te części żyją — niepokoją i bolą.
Z pokorą, wdzięcznością, zrozumieniem
Spotykam na zakręcie drogi tę część siebie.
Spójrz jej w oczy, wysłuchaj, co mówi,
To jedyne, co jej znane, co w niej drży.
Nazwała to po imieniu, wzięła pod pachę,
Pokazała, że życie to podróż fantastyczna.
Zaczyna się wewnątrz, tworzy rzeczywistość,
Podróż piękna, w harmonii ze sobą wreszcie.
Nawyki, dobrze jej znane,
Tworzą dzieło jej pragnień.
Teraz czuje tę harmonię,
To, co dzień po dniu kreuje.
Droga inspiracji, intencji ruszyła,
Na ścieżkach marzeń nowych kroczy.
Z każdym krokiem, z każdym tchnieniem,
Rzeźbi życie — sercem, myślą, mocą.
Kliknij tutaj, masz dostęp do mojego Bloga;
Wewnątrz na Zewnątrz