Otwórz swe serce, jak kwiat na wiosnę,
Niech rozchyli płatki ku promieniom życia.
Każdy oddech jest darem, każda chwila cudem,
Wędrujesz ścieżką światła, choć czasem w mroku.
Zatrzymaj się… wsłuchać w ciszę istnienia,
W pulsującą melodię serca i duszy.
Czy słyszysz szept wiatru, co niesie tajemnice?
Czy czujesz, jak ziemia woła Cię z głębi?
Zwolnij… poczuj swoje wewnętrzne piękno,
Jak ocean skrywający tysiące historii.
W każdej kropli doświadczeń, w każdej łzie radości,
Tkwi Twoja siła, mądrość i droga.
Zaakceptuj przeszłość, nawet tę najcięższą,
Bo to, co było, już nie może być zmienione.
Ale każda blizna, każde słowo niesie naukę,
Każdy cień to zaproszenie do jeszcze większego światła.
Nie walcz z tym, czego nie możesz kontrolować,
Nie trzymaj się kurczowo tego, co już minęło.
Pozwól, by przeszłość była korzeniem,
A przyszłość kwiatem rozkwitającym w Tobie.
Spójrz na siebie jak na zorzę polarną,
Rozświetlającą niebo tysiącem barw.
Niech Twój blask przenika ciemności,
Niech Twoje istnienie staje się latarnią dla innych.
Podążaj ścieżką do własnego serca,
Bo tam jest Twój dom, Twoja cisza, Twoja siła.
W jego głębi pulsuje ogień miłości,
Nieugaszony, niezłomny, nieśmiertelny.
Odnajdź w sobie miłość, co płynie jak rzeka,
Nie tylko przez Ciebie, lecz przez pokolenia.
Odzyskaj zasoby swego rodu,
Mądrość, która płynie w Twojej krwi.
Usłysz pieśń przodków szepczących z wiatrem,
Ich głosy niosą błogosławieństwo i siłę.
Jesteś kontynuacją historii,
Jesteś dziedzicem światła, co nigdy nie gaśnie.
Niech życie Cię prowadzi łagodnym nurtem,
Nie walcz z prądami, lecz tańcz w ich rytmie.
Każdy dzień niech stanie się Twoim poematem,
Każdy krok – aktem miłości do siebie i świata.
I gdy spojrzysz w gwiazdy, zobaczysz prawdę:
Jesteś jednym z nich, iskrą wieczności.
Świeć, promieniejąc swym wewnętrznym blaskiem,
Bo świat potrzebuje właśnie Ciebie.
tutaj możesz zobaczyć wiersz o kreowaniu siebie;
Wewnątrz na zewnątrz.
