Przebudzenie: Odkrywanie Sensu Życia
Jaki jest sens mojego pobytu na Ziemi? To pytanie zadawałam sobie codziennie, kiedy wstawałam, żyjąc z dnia na dzień i wykonując wszelkie czynności mechanicznie. Może ktoś powie, że w jego świecie jest inaczej – jeśli tak, to wielkie gratulacje. Mój świat zaczyna się teraz zmieniać, i z pełną świadomością przechodzę przez każdy kolejny dzień.
Obserwuję otoczenie – jak ludzie przechodzą przez życie, wykonując te same czynności dzień po dniu. Walczą ze sobą i z życiem, powielając wzorce rodzinne, idąc drogami wytyczonymi przez ugruntowane przekonania. Wykonują te same nawyki, żyją w pośpiechu, poruszają się jak roboty, bo tak, jak sądzą, musi wyglądać ich życie. Nie rozumieją siebie i nie wiedzą, że mogłoby być inaczej. Nie oceniam ich – każdy ma swoją drogę do przebycia i buty, w które musi wejść.
Ludzkie twarze są pogrążone w wiecznej gonitwie, zatopione w szarej rzeczywistości dnia codziennego. Wśród nich są osoby, które osiągnęły już pewien status w życiu i mogłyby pozwolić sobie na chwilę wytchnienia. Ale jak dokonać tej zmiany? Czy warto zaryzykować porzucenie tego, co znamy i co jest wygodne, dla nieznanej przyszłości?
Kiedyś pędziłam przez życie jak struś, czując, że coś jest nie tak. Pytałam siebie: „Czy tak powinno wyglądać moje życie? Musi przecież chodzić o coś więcej”. W moim doświadczeniu, życie było wieczną walką i pogoń za pieniędzmi, z którymi wiązały się same problemy. Mój obraz świata był zgodny z tym przekonaniem.
Jaki więc miałam stosunek do pieniędzy? Uważałam, że są one źródłem problemów. „Pieniądze to problem”, „pieniądze szczęścia nie dają” – to były moje przekonania na temat pieniędzy. A potem doszło do tego, że „życie jest ciężkie”, że „życie jest niesprawiedliwe”. To był mój świat, którym przesiąknęłam na tyle, że czułam, iż musi istnieć coś więcej, coś, co daje poczucie radości, wdzięczności za bycie tutaj, za to, że przyszłam na ten świat z jakimś celem.
Czy celem naszego życia jest ewolucja naszej duszy, odkrycie naszej misji? Co daje mi poczucie radości i wdzięczności za bycie na planecie Ziemia? To dar życia, który czuję każdego poranka, kiedy otwieram oczy. Jest to moja chwila, kiedy czuję wdzięczność do siebie i Boga. Jestem w stanie nacieszyć moje oczy pięknymi, egzotycznymi widokami, ponieważ na nowo stworzyłam swój świat. Wzięłam siebie za rękę i doprowadziłam się do „Wysp Szczęścia”, gdzie zdecydowałam, że chcę każdego dnia czuć wdzięczność za piękno tego świata i wdzięczność dla siebie, że pokonałam tę drogę.
Teraz przebywam w środowisku, które mnie relaksuje, fascynuje i inspiruje. Inne, nieprzyjazne dla mnie środowiska, znałam już i wiem, jak działały na mój każdy nowy dzień. W takim momencie wiem, że istnieje coś więcej i czuję, że to źródło życia, które jest we mnie, jest też moim kołem napędowym. Tutaj rodzi się moja pasja. Inspiruję się samą sobą i swoim wnętrzem, odczuwając, jaką skarbnicę w sobie noszę.
Zrozumiałam pewnego dnia, że mogę mieszkać w miejscu, którego nie lubię, i wykonywać pracę, której nie chcę robić. Mogłabym pędzić jak struś i każdego dnia wstawać z kapryśną miną, co doprowadziłoby mnie do depresji i choroby. Mogłabym w tym pozostać, bo było wygodniej, było już jakoś poukładane, znane. Ale te drogi były dla mnie zimne, mokre, smutne, trudne – chociaż znane.
Przyszedł jednak czas na zmianę. Czas, który przyszedł wraz z nim, niesie strach, ale zrozumiałam, że mam prawo mieszkać w miejscu, które chcę podziwiać każdego dnia. Mam prawo spożytkować mój cenny czas na to, co dla mnie najbardziej wartościowe. Zrozumiałam, że duże uczucie radości w moim sercu jest mocniejsze i silniejsze niż strach, i mogę go pokonać.
Czuję radość i wdzięczność do siebie i wiem, że to dla mnie jest bezcenne. Sens życia dla mnie polega na zrozumieniu siebie, zmianie moich programów i poświęceniu czasu na to, co kocham, na wydobycie moich talentów, poczucie mojej misji życiowej i dzielenie się tym ze światem.
Tutaj możesz przeczytać moje inne wpisy;
Wewnątrz na zewnątrz.
