Na złocistej plaży dziecko tańczy, gdzie słońca blask piasek rozgrzewa,
a fale muskają brzeg jak miękki dotyk.
Światło przez chmury się przebija, malując obrazy w niebie —
Kolorowe, żywe, jak marzenia jeszcze niezgasłe.
Małe rączki loda chwytają, usta uśmiechem zdobione,
Promienieje radością, niczym słońce, które nad nim goni.
Boso po plaży biegnie, ciepło piasku między palcami czuje,
W tej chwili tylko teraźniejszość istnieje, żadnych trosk, żadnych zmartwień.
Nic więcej nie liczy się, tylko radość, beztroska wiatru szelest,
Dziecko w tańcu życia się oddaje, jak mewa, co w powietrzu leci.
Skacze po falach, rybka w wodzie, z oceanem w harmonii płynie,
Oddaje mu wszystko, co zbędne, w symbiozie z naturą żyje.
Jego serce szczęściem przepełnione, małe, lecz niezwykle cenne,
Jak kwiat, co na łące kwitnie, w pełnym blasku słońca błyszczy.
W tańcu, w ruchu, w każdym skoku, życie celebruje,
Dziecko na plaży, w świetle dnia, każdą chwilę szczerze kocha.
W jego oczach świat jest jasny, pełen cudów do odkrycia,
Wiatr opowiada mu historie, które tylko serce słyszy.
Z każdym krokiem, z każdym tchnieniem, w każdej chwili czystej radości,
Dziecko uczy nas, jak ważne jest „tu i teraz” — bez granic, bez końca.
Kliknij w ten link, tutaj masz dostęp do mojego Bloga;
Wewnątrz na Zewnątrz
